“David Hockney, Time Regained” over Arte: een overgevoelige schilder
Terwijl David Hockney, 87, momenteel wordt geëerd met een grote overzichtstentoonstelling in de Fondation Vuitton in Parijs, is het interessant om zijn carrière te schetsen aan de hand van archiefbeelden. De jonge schilder was openlijk homoseksueel in Engeland, waar homoseksualiteit nog een misdaad was, maar hij emancipeerde zichzelf aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, waar zijn hedonistische visie op Californische zwembaden hem zijn eerste successen opleverde. Later ontwikkelde deze onverzadigbare experimentator een passie voor landschappen, waarbij hij de grote Amerikaanse ruimtes vastlegde in fascinerende assemblages. Daarna keerde hij terug naar zijn geboortestreek Yorkshire om het verstrijken van de tijd en de veranderende seizoenen vast te leggen.
Deze documentaire werd in 2017 gefilmd door Michael Trabitzsch, vóór het verblijf van de schilder in Normandië, en belicht verschillende facetten van zijn persoonlijkheid. Volgens Didier Ottinger, curator van een grote Hockney-tentoonstelling in het Centre Pompidou , zouden zijn populaire afkomsten de eerste verklaring zijn voor zijn onverminderde liefde voor figuratieve schilderkunst. De schilderkunst is eenvoudig van uiterlijk en kan rechtstreeks tot het hart spreken.
In de scènes is ook Hockneys loyaliteit aan vriendschap duidelijk zichtbaar, of het nu gaat om Jonathan Silver, zijn jeugdvriend over wie hij waakt tijdens zijn lange lijdensweg, om de Britse styliste Celia Birtwell of om Henry Geldzahler, conservator van het Metropolitan Museum in New York, die de jonge David wegwijs maakt in de Amerikaanse kunstwereld. De kunstenaar is deze verbanden blijven onderzoeken in verschillende portretten, altijd opgedragen aan geliefden, soms zelfs aan stellen in een setting vol symbolen.
David Hockney, een vroegrijpe bijziende man die gedwongen werd de wereld te observeren door zijn eeuwige ronde, gekleurde bril, bleek ook gefascineerd te zijn door optica en de grenzen van het klassieke perspectief. Hij geeft er de voorkeur aan om de gezichtspunten in zijn composities te vermenigvuldigen en zo de toeschouwer uit te nodigen om 'door het schilderij te lopen' , zegt hij, om via het ene pad binnen te komen en via het andere weer te vertrekken. Een genereus gebaar, naar het beeld van dit bovenzinnelijke wezen.
La Croıx
